„Nauczyć, jak żyć”. Przedstawiciele służb społecznych o procesie wychodzenia z bezdomności

W literaturze poruszającej problematykę bezdomności stosuje się termin „wychodzenie z bezdomności”. Nie jest on jednak sprecyzowany. Intuicyjnie rozumiany jest jako pokonanie kryzysu, opuszczenie schroniska i zamieszkanie w lokalu, w którym klient może funkcjonować samodzielnie. Wątpliwości budzi np. kwestia czasu, po którym można uznać, że dana osoba z bezdomności „wyszła”. Celem artykułu jest ukazanie opinii praktyków, tj. pracowników socjalnych, wychowawców, psychologów, kadry zarządzającej placówkami dla osób bez własnego dachu nad głową na temat interpretacji terminu „wyjście z bezdomności”. W tekście zaprezentowano wyniki badania realizowanego w 2018 r. wśród 155 praktyków reprezentujących 30 placówek (schroniska, noclegownie, domy samotnej matki). Wynika z niego, że „wyjście z bezdomności” rozumiane jest jako opuszczenie schroniska i pewność, że klient samodzielnie funkcjonuje w środowisku społecznym przez co najmniej 7–12 miesięcy. Jednocześnie musi on mieć pracę, samodzielnie się utrzymywać, zbudować sieć kontaktów społecznych, pozostawać w abstynencji. Badanie ukazało także, że według 38% ankietowanych ich klienci nie są zainteresowani „powrotem do domności” i raczej wolą przebywać w placówce. Związane jest to z ich uzależnieniami, długim stażem bezdomności i poczuciem bezradności